Yaqinda onam bilan suhbatlashayotgan qo‘shni ayolning alamli, iztirobli so‘zlari dilimni o‘rtadi. U kishining turmush o‘rtog‘i ichkilikka berilgan. 7-sinfda o‘qiydigan qizi bor.

Kunlarning birida qizi sinfdosh do‘stlari bilan maktabdan qaytayotgan ekan. Yo‘lda otasini oyoqda tura olmas darajada mast holda uchratib qolibdi. Avvaliga qizi va uning dugonalariga o‘rinsiz, ma’nisiz “nasihatlar” qilibdi.

– Mayli, onangga aytib qo‘y. Bugun kech boraman. Kutmanglar, – debdi chayqala-chayqala yo‘lga tushib. Shu payt oyog‘i chalishib, sal naridagi ariqqa yiqilibdi. Ust-boshi loyga belangan bir holatda o‘rnidan turib, yo‘liga ravona bo‘libdi. Yo‘l-yo‘lakay yomon so‘zlar bilan kimnidir haqoratlar, o‘zicha baqirib-chaqirarmish.

– Qizim o‘sha kuni uyga yig‘lab keldi, – derdi ona sho‘rlik. “Otamni yomon ko‘raman. Dugonalarim oldida sharmanda qildi. Nega mening otam unaqa?!”, deb o‘ksindi. Tun bo‘yi uxlamadi. Ertalab tuz ham totmay o‘qishga ketdi.

Qo‘shni ayolning so‘zlaridan o‘yga toldim. Ichkilikka ruju qo‘yganlar o‘zlarinigina emas, farzandlari, oila a’zolarini ham uyatga qo‘yayotganliklarini bilisharmikan? Axir ota farzand sha’ni, kelajagi uchun mas’ul emasmi? Ota-onani tanlab ham, almashtirib ham bo‘lmaydi-ku! Farzand – odamning ertangi kuni. Inson qonida bolajonlik, farzandlariga mehr-shafqat tuyg‘usi shuning uchun ham bor. Nosog‘lom muhitda ulg‘aygan farzandlar taqdiri ertaga qanday kechadi?

Munisa AShIRMATOVA

«Jomboy tongi» nazetasidan.